Francusko-niemiecka przyjaźń

Stowarzyszenie Francuzów i Repatriantów z Francji gościło czterdziestu ośmiu przyjaciół z Hildesheimu w Niemczech. Było to kolejne spotkanie wspomnieniowe zorganizowane przez wałbrzyskich Francuzów.

Goście z Hildesheimu, którzy przybyli do Wałbrzycha na zaproszenie członków Stowarzyszenia, przez wiele lat mieszkali na ziemiach dolnośląskich. Takie miasta jak Wałbrzych, Jelenia Góra, Kamienna Góra, Boguszów Gorce, Świebodzice czy Świdnica są im niezwykle bliskie. Rajmund Wojcieszek, Przewodniczący Stowarzyszenia Francuzów i Repatriantów z Francji oraz współorganizator spotkania podkreśla, że chce zatrzeć złe wspomnienia, które przyniosła wojna.- Lata minęły. Z wrogów, którymi byliśmy, musimy przeistoczyć się w przyjaciół – podkreśla Wojcieszek. W siedzibie stowarzyszenia odbyło się spotkanie, podczas którego, oprócz wymiany wspomnień, przybyli mogli obejrzeć specjalny program artystyczny. Nie zabrakło Chóru Frankofonów, czy Chóru Niemieckiego z Wałbrzycha. Padło również wiele ciepłych słów.- Żyjemy w wolnej Europie. Musimy się integrować. Dziś Niemcy żenią się z Francuzkami, Polki wychodzą za Niemców. Nie możemy dopuścić do tego, żeby tkwiła w nas nienawiść – mówił Manfred Richter z Hildesheimu. W latach pięćdziesiątych Rada Narodowa Miasta Wałbrzycha naliczyła 18 narodowościowych grup etnicznych. Każda grupa mówiła w swoim języku narodowym, a na ulicach, w tramwajach można było usłyszeć językową wieżę Babel. Wałbrzych nazywano wtedy miastem egzotycznym, słychać było mowę nie tylko polską, ale także mowę innych narodowości. Rozmawiano tu po niemiecku, rosyjsku, ukraińsku, hebrajsku, cygańsku, grecku, francusku. Rajmund Wojcieszek jeszcze dziś z bólem wspomina moment, gdy musiał opuścić rodzinne strony.- w 1946 roku przyjechałem tutaj transportem. Nie chciałem wyjeżdżać. Tam chodziłem do szkoły, tam byli moi przyjaciele. Wszyscy byliśmy patriotami. Miałem wtedy 16 lat – wspomina przewodniczący stowarzyszenia. – Krzywdy wyrządzone podczas wojny jeszcze długo będą się goiły, ale chodzi o to, że po tylu latach nie czuć do siebie urazy – dodaje.